Rogoźnickie crossy są dla mnie najprzyjemniejszą formą treningu w okresie jesienno-zimowym. Ze względu na urozmaicony teren - od płaskich dróg polnych, przez piaszczyste ścieżki leśne, po błotniste i kamieniste urwiska - nie ma mowy o żadnej monotonii. Tempo jest spontanicznie rwane, a w grupie zawsze znajdzie się ktoś, kto przyspieszy na podbiegu albo poprowadzi peleton w najgęstsze krzaki. Im gorsza pogoda tym lepiej, a bieganie dla mnie to już nie substytut treningu kolarskiego, a wartość sama w sobie.

Mój pierwszy raz biegania w większej grupie i w tak niskiej temperaturze.
Bałam się tempa, jakie narzucą chłopaki, bowiem do tej pory treningi biegowe robiłam równymi interwałami... gdzie znaczna część była marszem.
Mimo wszystkich tych obaw warto było spróbować. Na szczęście nie byłam jedyną dziewczyną, a chłopcy co jakiś czas urządzali sobie pompowanie, dzięki czemu można było chwilę odsapnąć.
Dodatkowo uroku treningowi dodawała mgła oraz szadź na drzewach i krzakach. Krajobraz był bajkowy.

Samozwańcza to super trening w doborowym towarzystwie. Biegamy, maszerujemy, zmieniamy tempo, zbiegamy po stromiznach. Pełny spontan. Jeszcze nie zdarzyło się, byśmy powtórzyli taką samą trasę. Do tego oszczędzamy stawy, bo biegamy tylko w terenie.

Nie zdawałam sobie sprawy, że w okolicach szosy, którą tak często jeździmy w lecie na treningi szosowe (na przykład na lotnisko w Pyrzowicach), jest tak piękny, duży i dziki teren, gdzie można się na prawdę zmęczyć.

Bardzo fajne bieganie w grupie. Ułatwiło to mobilizację do treningu w takich trudnych warunkach. Śnieg oraz temperatura -10^C potrafi przecież zniechęcić.
Mocno pagórkowaty teren nie pozwala zrobić precyzyjnego treningu biegowego, ale dzięki temu była to porcja fajnie zróżnicowanego tempa, dyktowanego przez podbiegi, zbiegi, podejścia i łatwiejsze fragmenty, gdzie można było potruchtać. Śnieg i liściaste podłoże zmuszały do pełnej koncentracji, by nie okupić tego treningu jakąś kontuzją w stawach skokowych. Szczególnie niebezpieczne w takich warunkach były zbiegi i zejścia po stromych zboczach.
Kiedyś myślałem, że cykliczny sygnał dźwiękowy wydawany przez rowerowe Garminy ma przypominać o nawadnianiu, ale dzisiaj okazało się, że ten dźwięk zwiastuje przerwę, by zrobić… 10-20 pompek na śniegu. I przyznam, że jest to bardzo dobre urozmaicenie.

Najfajniejszy biegowy poranek . Tylko od pompek bolały cycki i trochę osiwiałem . Polecam !! Ja na pewno będę znowu !!!